ایمپلنت

اجزای ایمپلنت دندانی چیست و چگونه در فک کاشته می‌شود؟

پیش از اینکه با اجزای ایمپلنت و نحوه کاشت آن ها در فک آشنا شویم لازم است بدانیم که ایمپلنت دندان چیست؟ اگر دندان شما دچار پوسیدگی یا آسیب شدید شود و یا بیماری لثه منجر به از دست دادن دندانهایتان شود، مجبور هستید که برای داشتن دندان و بهبود کیفیت زندگی خود از ایمپلنت دندان یا پروتز دندان استفاده کنید.

ایمپلنت های دندانی مزایای زیادی برای افرادی که به دنبال جایگزینی خوب برای دندان از دست رفته خود هستند، دارد. با این حال، برای درک بهتر اینکه چرا ایمپلنت های دندانی گزینه های خوبی برای جایگزینی دندان هستند، باید نگاه دقیق تری به هر قسمت از implant دندان بیندازیم. مطمئنا آشنایی با implant و نگاه دقیق به هر جزء آن و درک نحوه عملکرد آن برای ترمیم کلی دندان باعث می شود تا برای جایگزینی دندان های از دست رفته خود، قبل از فکر کردن به هر روش دیگری، به سراغ ایمپلنت بروید.

اجزای ایمپلنت دندان

اکنون، بیایید تا با اجزای ایمپلنت بیشتر آشنا شویم. در ساده ترین تعریف، معمولا ایمپلنت های دندانی معمولی از سه قسمت اصلی تشکیل شده اند؛ یعنی دارای طراحی سه تکه هستند. این سه جزء عبارتند از:

1.فیکسچر، پست یا پیچ ایمپلنت

2.اباتمنت که به پست ایمپلنت متصل می شود.

3.پروتز دندان که همان تاج، بریج یا پروتزمتکی به دندان می باشد.

فیکسچر یا پست ایمپلنت

فیکسچر که گاهی اوقات پست ایمپلنت نیز نامیده می شود، یک پیچ کوچک استوانه ای است که در استخوان فک کاشته می شود تا به عنوان ریشه دندان مصنوعی عمل کند. از آنجایی که فیکسچر برای تقلید از عملکرد ریشه های طبیعی دندان تعبیه شده است دقیقا به گونه ای طراحی شده که شبیه ریشه دندان طبیعی به نظر می رسد، بنابراین در صورتی که یک پست implant را ببینید، احتمالا متوجه می شوید که انتهای آن در قسمت پایه درست مانند ریشه دندان واقعی مخروطی شکل است. پست یا پیچ implant در طی یک عمل جراحی کوتاه و ساده در استخوان فک قرار داده می شود.

پست های ایمپلنت از جنس فلز تیتانیوم و پلاتین ساخته می شوند؛ دلیل انتخاب این فلزها به عنوان پست ایمپلنت این است که فلز تیتانیوم و پلاتین سازگاری زیستی بالایی دارند و به راحتی با استخوان فک پیوند میخورد. در برخی موارد، سطح پست implant با ماده ای به نام هیدروکسی آپاتیت پوشانده می شوند که این ماده نیز خود به پیوند بهتر و سریعتر ایمپلنت با استخوان فک کمک می کند.

فیکسچرهای ایمپلنت بسته به دندان یا دندان هایی که قرار است کاشته شوند در اندازه های مختلف موجود می باشند. به عنوان مثال، ممکن است دندان پزشک برای دندان ثنایا (هشت دندان جلو که چهار دندان در بالا و چهار دندان در پایین قرار دارند) از یک پست implant باریک یا مینی استفاده کند، در حالی که دندان های مولر (سه دندان آخر که در طرفین فک های بالا و پایین هستند) به پست implant با قطر بیشتر نیاز دارند. پست های ایمپلنت دندانی که در طیف وسیعی از قطرهای مختلف در دسترس هستند، این اطمینان را ایجاد می کنند که پزشک می تواند مناسب ترین قطر را برای دندانی که نیاز به ترمیم دارد، انتخاب کند.

به عنوان مثال، قطر بزرگتر برای دندان های بزرگتر مانند دندان مولر مناسب تر می باشد، در حالی که ایمپلنت با قطر باریک برای دندان های کوچکتر مانند دندان های ثنایا مناسب تر است. طول پست های implant دندان نیز با توجه به اندازه و محل دندانی که قرار است جایگزین شود متفاوت می باشد.

طول یک پست ایمپلنت ممکن است تا 18 میلی‌متر باشد و برای مثال، مینی ایمپلنت های دندانی برای استحکام و پایداری بیشتر، پست های بلندتری دارند. یک پست implant دندان معمولی توخالی می باشد تا پزشک بتواند اباتمنت را روی پایه پیچ کند.

در برخی موارد، دندانپزشک ایمپلنت شما ممکن است استفاده از فیکسچر ایمپلنت زیگوماتیک را نیز توصیه کند. این فیکسچرهای ایمپلنت تخصصی هستند و بلند تر از فیکسچرهای implant معمولی هستند که در استخوان فک و استخوان های زیگوماتیک کاشته می شوند. آنها اغلب زمانی استفاده می شوند که توده استخوانی کافی در استخوان فک وجود نداشته باشد.

از بین تمام گزینه های جایگزین برای دندان های از دست رفته و نیازمند به ترمیم، ایمپلنت های دندانی تنها گزینه هایی هستند که مانند ریشه های دندان طبیعی عمل می‌کنند. پس از قرار دادن پست implant، استخوان فک، با استخوان اطراف در فرآیندی به نام osseointegration ترکیب می شود. هنگامی که پست ایمپلنت جایگذاری شود، تقریباً مانند یک ریشه دندان طبیعی عمل می کند و امکان عملکرد طبیعی جویدن و همچنین ظاهر طبیعی زیبایی را برای فرد فراهم خواهد کرد.

طراحی ایمپلنت سه تکه امکان پوشاندن پست های implant را برای یکپارچگی استخوانی فراهم می کند.

اباتمنت یا تکیه گاه ایمپلنت

اباتمنت یک قطعه اتصال کوچک است که بین پست implant و پروتز قرار می گیرد. اباتمنت از یک طرف به گونه ای طراحی شده است که در داخل پست ایمپلنت پیچ شود، در حالی که طرف دیگر برای چسبیدن به پروتز دندان استفاده می شود. انواع مختلفی از اباتمنت ها وجود دارد که بسته به نوع پروتزی که نیاز به حمایت دارد از هر کدام از آن ها استفاده می شود.

به عنوان مثال، یک تاج دندان ممکن است ساده و مانند یک پیچ کوفته و صاف به نظر برسد، در حالی که اباتمنت مورد استفاده برای یک پروتز ممکن است دارای ضمائم خاصی باشد که لازم است روی پروتز گیر کند. اباتمنت ها به دو شکل تولید انبوه و در اندازه های مختلف برای استفاده تمام بیماران و تولید به صورت سفارشی و برای یک دندان خاص برای یک نفر، وجود دارند.

برخی از اباتمنت ها را نیز می توان در زوایای مختلف قرار داد؛ این دسته از اباتمنت ها در مواقعی که استخوان فک زاویه دار است استفاده می شود و باعث می شوند که پس از اتصال پروتز، دندان ظاهری طبیعی داشته باشند و با بقیه دندان ها در یک ردیف و مرتب قرار بگیرد. بسته به تکنیکی که دندانپزشک برای implant شما استفاده می کند، اباتمنت ممکن است همزمان با پست implant قرار داده شود یا ممکن است پس از قرار گیری پست و تشکیل استخوان در اطراف آن روی پست پیچ شود.

اباتمنت های ایمپلنت بسته به سیستم مورد استفاده برای ترمیم دندان ها متفاوت هستند. به عنوان مثال، اباتمنت های ایمپلنت که تاج ها و پل های implant را محکم می کنند در مقایسه با اباتمنت هایی که برای حمایت از دندان مصنوعی استفاده می شوند، بسیار متفاوت هستند. اباتمنت ایمپلنتی که برای محکم کردن روکش یا بریج استفاده می‌شود، کمی شبیه دندان کوچکی است که در بالای خط لثه بیرون زده است.

در عوض اباتمنت های مورد استفاده برای حمایت از دندان مصنوعی می توانند ضمائم خاصی روی سطح فیتینگ خود داشته باشند و روی اباتمنت ها چسبانده شوند یا از اباتمنت ها برای حمایت از میله استفاده شود و سپس پروتز مستقیماً روی میله قرار گیرد.

پروتز ایمپلنت

پروتز دندان بخش قابل مشاهده از ایمپلنت دندان است که همان تاج دندان، بریج یا پروتز متکی به implant می باشد. روکش های دندانی معمولاً برای جایگزینی یک دندان یا چند دندان از دست رفته که مجاور یکدیگر نیستند، استفاده می شود، در حالی که بریج های دندانی معمولاً برای جایگزینی دو یا چند دندان از دست رفته که مجاور یکدیگر هستند، استفاده می شود.

در نهایت، پروتزهای مصنوعی برای جایگزینی کل قوس دندان های از دست رفته استفاده می شوند. تاج ها و بریج ها به طور دائم در جای خود ثابت می شوند و فقط توسط دندانپزشک ایمپلنت قابل جابجایی هستند؛ این در حالی است که پروتزهای معمولی که به عنوان دندان مصنوعی استفاده می شوند متحرک هستند، بنابراین می توان آنها را برای تمیز کردن و نگهداری به طور مرتب از جای خود بیرون آورد.

به دلیل اینکه پروتزهای implant در دهان ثابت هستند و در جای خود ثابت نگه داشته می شوند، در مقایسه با پروتزهای معمولی که روی لثه قرار می گیرند، بسیار قوی تر و پایدارتر هستند. پیشتر گفتیم اکثر ایمپلنت های تک دندانی از سه جزء تشکیل شده اند، اما انواعی از آنها  هم وجود دارند که دو تکه هستند. این ایمپلنت های دندانی به گونه ای ساخته می شوند که پست و اباتمنت implant یک واحد است و پروتز implant مستقیماً روی پست و اباتمنت قرار می گیرد.

پروتزی که ما قصد استفاده از آن را داریم بر تعداد پست های ایمپلنتی که باید در استخوان فک قرار داده شوند تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، روکش های دندانی به یک پست implant نیاز دارند، بریج های دندانی ممکن است به دو یا چند پایه ایمپلنت نیاز داشته باشند و پروتزها معمولاً به 4-6 پست ایمپلنت نیاز دارند. در نهایت، دندانپزشک ایمپلنت به شما توصیه می کند که چه تعداد پایه implant باید قرار گیرد تا با خیال راحت از پروتز انتخابی شما پشتیبانی کند.